Laat er geen twijfel over bestaan: voor de brazilianen is Nuno God en niet (meer) Clapton.
De begenadigde gitarist is ook voor ons een van onze favoriete snarenmannen, maar...

Wat onze gitaarheld in zijn achterhoofd had toen hij het plan bedacht om dit album te maken moeten we hem bij gelegenheid toch eens vragen.
De man die ons in het verleden al pareltjes schonk als: “Texas Bound” en “Twelve Hours” komt deze keer op de proppen met uiteenlopende covers die hij een “eigentijds” tintje meende te moeten toedichten.  Wij hebben het persoonlijk al niet voor geprogrammeerde drums en als die dan toegevoegd worden aan door ons zeer gekoesterde songs als Messin’ With The Kid of Bullfrog Blues dan bekruipt er ons een wrang gevoel.  De “definitieve” covers van deze songs werden uiteraard al gebracht door Rory Gallagher op diens meesterwerk “Live In Europe”, maar de songs worden hier in onze oren, op zijn zachtst uitgedrukt, redelijk wat geweld aangedaan.  Was het de bedoeling van Nino om nieuw publiek aan te spreken en ze zo kennis te laten maken met die “oude meesterwerkjes”, wil hij de Blues nieuwe impulsen geven ? moderniseren ? bluesgeluid van de 21e eeuw creëren ? wij hebben er het raden naar.  Wij willen ons gerust openstellen voor vernieuwingen, Woodbrain gaf onlangs een schoolvoorbeeld van hoe blues in de 21e eeuw wel mag/kan klinken met het schitterende “Swimming In Turpentine”.
Maar andere tracks als “While My Guitar Gently Weeps” krijgen hetzelfde monotone lot toebedeeld en het werkte op onze zenuwen…of nog..”Thrill Is Gone”...dit is een totale stijlbreuk, enkel de titel en de tekst blijven overeind...

Wij vinden het zo jammer dat Nuno dit halsstarrig een heel album pleegt vol te houden.  De man is een absoluut briljant gitarist en dat hoor je ook genoeg op deze schijf maar wij beschikken jammer genoeg niet over de juiste apparatuur om dat irritant gedrum en ander “special effects” weg te skippen.  Bekijk de clip eens en luister eens wat hij op deze release meent te moeten doen met Red House….Yep , beiden van Hendrix, maak u conclusie zelf maar...
Wij vergeven hem deze misstap, daarvoor houden we teveel van hem, maar kijken toch reikhalzend uit naar zijn volgende album, hopelijk weer in de geest van zijn “Texas Bound”.
Een gele kaart zou misschien beter op zijn plaats zijn maar wij houden het bij een verwittiging en weet je wat Nuno, wij zullen zeggen dat jij het niet was dat dit album maakte maar iemand die je naam gebruikte.....we still love ya !  (Luc Meert)